ลองคิดกันเล่นๆนะครับว่าถ้าสมมติวันหนึ่ง ใครสักคนในบ้านเราเกิดเป็นโรคอัลไซเมอร์ขึ้นมา คุณจัดการยังไง? คุณจะพาเขาไปรักษาที่ไหน คุณจะล็อคบ้านเพื่อตัดปัญหาไม่ให้เขาออกไปเพ่นพ่านนอกบ้านเลยมั้ย แล้วจิตใจของเขาละ คุณทนเห็นเขาถูกขังอยู่ในบ้านทั้งวันทั้งคืนได้มั้ย? ซึ่งผมเชื่อว่าคุณคงไม่อยากให้เป็นแบบนั้นหรอก เพียงแต่คุณไม่มีทางเลือก
น่าเสียดายที่ในประเทศโคลอมเบียมีคนป่วยเป็นอัลไซเมอร์มากกว่า 300,000 ครอบครัว และวิธีการแก้ไขปัญหาการพลัดหลงก็คงไม่ได้แตกต่างจากที่ผมว่าไว้ข้างบนใช่ไหมครับ? ช่างน่าเศร้าจริงๆ
แต่อย่าเพิ่งหมดหวังไปครับ ที่ผมเลือกเอาประเด็นอะไรซักอย่างขึ้นมาเขียนบล็อกก็เพราะเชื่อว่ามันพอจะมีวิธีการแก้ไขบางอย่างได้ เหมือนกับเคสนี้ครับ
Neurobix Foundation ร่วมกับ Ogilvy and Mather, Bogota, Colombia ได้เกิดความคิดว่ามันน่าจะมีวิธีการแก้ไขปัญหาที่ดีกว่านี้ คือการปล่อยให้ผู้ป่วยอัลไซเมอร์ได้ออกไปเดินเล่นนอกบ้านได้โดยที่ลูกหลานไม่ต้องห่วงว่าจะพลัดหลงหรือจำทางกลับบ้านไม่ได้ แคมเปญนี้เริ่มต้นที่การสร้างสายคาดหน้าอก ทำหน้าที่วัดอัตราการเต้นหัวใจของผู้ป่วย เชื่อมต่อไปยัง Application ที่สามารถระบุตำแหน่งผู้ป่วยได้ว่าอยู่ที่ไหน
การทำงานของมันไม่ซับซ้อนเลยครับ ลองนึกถึงเวลาเราหลงทางดูครับ ว่าเราจะรู้สึกยังไง เราคงตกใจ หวาดกลัว วิตกไปต่างๆนาๆ สำหรับผู้ป่วยอัลไซเมอร์ก็ไม่ต่างกันครับ เวลาที่เขาหลงทางก็จะมีอาการเดียวกันกับคนปกติ และความวิตกกังวลนี้จะไปกระตุ้นให้การทำงานของหัวใจทำงานหนักขึ้น อัตราการเต้นก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมันเพิ่มขึ้นถึงระดับหนึ่งที่บ่งชี้ว่าผู้ป่วยอาจจะหลงทาง Application นี้ก็จะแจ้งเตือนผ่านมือถือของลูกหลานในทันที โดยมีทางเลือกว่าจะโทรไปก็ได้ หรือจะแสดงตำแหน่งของผู้ป่วยก็ได้ เพียงเท่านี้ปัญหาที่เราคิดมากันตลอดอาจจะแก้ไขได้เพียงการพลิกแพลงเทคโนโลยีเล็กน้อย โดยที่ยังไม่ทิ้งความเป็นมนุษย์ไว้เบื้องหลัง
ไม่รู้ว่าแคมเปญนี้ได้ผลเป็นอย่างไร แต่เท่าที่ดูแล้วมีความเป็นไปได้สูงว่าน่าจะแก้ปัญหาได้
แต่สิ่งที่ผมอยากให้ดูนอกเหนือไปจากวิธีการแก้ไขปัญหาคือวิธีการมองปัญหาครับ แคมเปญนี้ทำ Execution ได้ดีมาก ซึ่งเขาอยากจะสื่อว่า “มีบางสิ่งบางอย่างที่สมองทำไม่ได้ แต่หัวใจทำได้” แล้วแคมเปญนี้ก็ตีโจทย์แตกแหลกกระจุยเลยครับ นับถือ นับถือ
Advertising Agency: Ogilvy and Mather, Bogota, Colombia
naocrituss's Blog 